Ήταν δυο - τρεις μήνες τώρα που ο Νικήτας είχε ξαναγίνει βασιλιάς.
Αδιαμφισβήτητος βασιλιάς, αγαπημένος και νόμιμος, γιατί τίποτα από κείνα πάνω στα οποία βασίλευε δεν αμφισβητούσε τη νομιμότητά του, ούτε την πολύπλευρη αγάπη που τα ένωνε σ' ένα σύνολο απίστευτης αρμονίας και τελειότητας. Βασίλευε στο χώμα, βασίλευε στα φυτά και στα δέντρα, στα ζώα, στα πουλιά.
Αγαπούσε και τον αγαπούσαν.
Έβγαινε στον κήπο μέσα στο πρωινό της νιογέννητης άνοιξης, και τα νιόβγαλτα χορτάρια, οι πρώιμες ευωδιές, τα πουλιά που χαίρονταν το τέλος του χειμώνα, τον καλωσόριζαν με τραγούδια γεμάτα χαρά, υποσχέσεις και μυστήριο.
Ο ήλιος που τρύπωνε μέσ' απ' τα κλαριά, κι αυτός τα ίδια μηνύματα έστελνε. Μόνο που ο ήλιος λες και συγκέντρωνε το δικό του μήνυμα στο χρώμα και μ' αυτό το εκδήλωνε, - με το χρυσαφένιο χρώμα που είχαν οι αχτίδες του, με το αργυρό της πρωινής υγρασίας, με το πράσινο γυαλιστερό των καινούριων φύλλων, με τις χίλιες αποχρώσεις, ακόμα και με το μαύρο που έβαζαν εδώ κι εκεί στη χαρωπή εικόνα οι συμπυκνωμένες απανωτές σκιές. [...] (Από την έκδοση)